W ramach konferencji planowane jest wydanie publikacji pokonferencyjnej. Szczegóły pojawią się wkrótce na tej stronie.
Poprzednia konferencja zaowocowała książką pt. „Spór o metodę”.
Wytyczne do publikacji
a) Przypisy
Przypisy stosujemy w tekście (przypisy oksfordzkie), podając nazwisko autora i datę
wydania w nawiasie.
1. O różnych typach przypisów pisano wiele (Przykładowski 2010:25).
2. Jak o stosowaniu przypisów pisze Przykładowski (2010:25).
3. W cytowaniu kolejnym tego samego autora po kolei po sobie (Przykładowski
2010)
używamy łacińskiego słowa (Ibidem:23).
W przypadku wielu autorów do trzech włącznie ich wymieniamy, natomiast w przypadku
ich większej ilości używamy pierwszego autora i skrótu et. al.
1. O różnych typach przypisów pisano wiele (Przykładowski, Przypisowiecki,
Dokładnicki 2010)
2. O różnych typach przypisów pisano wiele, a już na pewno więcej niż trzech
autorów (Przykładowski et al. 2010)
b) Literatura
Spis literatury dajemy pod koniec pod hasłem „literatura cytowana” w porządku
alfabetycznym. Tytuły piszemy kursywą, natomiast nazwy czasopism w cudzysłowie „”.
Prześledźmy za autorem Euzebiuszem Przykładowskim, który w 2010 napisał swoje dzieło
i wydał też artykuł w czasopiśmie rok wcześniej. Spis literatury układamy również w
porządku daty wydania dla danego autora:
1. Przykładowski E. (2009). O przypisach. [w] „Czasopismo niezwykle popularne”,
35, 3/2009.
2. 2. Przykładowski E. (2010). O przypisach. Księga pierwsza. Katowice: Wydawnictwo
Śląskie.
3. Przykładowski E. (2010). O przypisach. [w] Dokładnicki M. (Red.). Księga
przypisów. Katowice: Wydawnictwo Śląskie, s. 18-23.
Jeżeli autor artykułu jest jednocześnie redaktorem piszemy w następujący sposób:
4. Przykładowski E. (2010). O przypisach. [w] Idem. (Red.). Księga przypisów.
Katowice: Wydawnictwo Śląskie, s. 18-23. (jeśli Przykładowska to stosujemy Eadem).
Kiedy autor napisał dwa dzieła w tym samym roku stosujemy literki dla odróżnienia:
1. Przykładowski E. (2010a). O przypisach. [w] „Czasopismo niezwykle popularne”,
35, 3/2009.
2. Przykładowski E. (2010b). O przypisach coś jeszcze. Katowice: Wydawnictwo
Śląśkie.
c) Formatowanie
Tekst powinien być napisany czcionką o wielkości 12, z interlinią 1,5, powinien być też wyjustowany. Preferowane są czcionki standardowe (Times New Roman, Arial etc.)
Plik powinien być w formacie .doc.
Przypisy dolne powinny mieć charakter rzeczowy a nie referencyjny.
Śródtytuły zaznaczamy pogrubieniem tekstu.
Wyróżnienie tekstu zaznaczamy rozst rzeleniem czcionki.
Słowa pochodzenia obcego piszemy kursywą.
Ilustracje, grafy itd. wstawiamy najlepiej w polu tekstowym w środku tekstu (jeśli jest taka konieczność) lub dołączamy na końcu tekstu przez literaturą. Wszystkie grafiki numerujemy rys.1, rys.2, rys.3 etc.
Ilustracje i grafy dołączamy do artykułu w osobnych plikach graficznych. W osobnym
pliku załączamy spis ilustracji i podpisy do nich.
Objętość tekstu jest dowolna, od mniejszych form (poniżej 1 arkusza wydawniczego, 20
tyś znaków ze spacjami) do form większych, jednakże nie większych niż 2 arkusze
wydawnicze (80 tyś znaków ze spacjami)
